Ο Σιβηρικός Γίγαντας: Η Ανείπωτη Ιστορία του Αλεξάντερ Καρέλιν, του Ανίκητου Θρύλου της Πάλης

Σε μια εποχή όπου η σωματική δύναμη συνδυαζόταν σπάνια με πνευματική αντοχή και πειθαρχία, εμφανίστηκε ένας άνθρωπος που άλλαξε τους κανόνες του παιχνιδιού. Το όνομά του; Αλεξάντερ Καρέλιν. Ένας πραγματικός τιτάνας από τη Σιβηρία, με βλέμμα παγωμένο σαν τα δάση της πατρίδας του, και ψυχή φτιαγμένη από ατσάλι.

Γεννημένος σε μια βιομηχανική πόλη, με γονείς που μετά βίας έφταναν το 1,65 σε ύψος, ο μικρός Αλεξάντερ ήρθε στον κόσμο με βάρος 5,5 κιλά. Από μικρός ξεχώριζε. Στα 12 του χρόνια, ήταν ήδη ψηλότερος από τον πατέρα του και ζύγιζε 80 κιλά. Όταν μπήκε για πρώτη φορά σε ένα γυμναστήριο ελληνορωμαϊκής πάλης το 1981, ξεκίνησε μια πορεία που δεν θα εγκατέλειπε ποτέ, ακόμα κι όταν η μητέρα του έκαιγε την στολή του για να τον αποτρέψει.

Η Ανατολή ενός Θρύλου

Το 1988, μόλις 20 ετών, εμφανίστηκε στο Πρωτάθλημα της Σοβιετικής Ένωσης. Παρά το γεγονός ότι είχε υποστεί διάσειση, κατάφερε να νικήσει τον δις παγκόσμιο πρωταθλητή Ίγκορ Ρότσκι. Με μια εκπληκτική ανάποδη ανύψωση σώματος –που αργότερα θα γινόταν η χαρακτηριστική του κίνηση και θα ονομαζόταν “Καρέλιν Λιφτ”– σημάδεψε μια νέα εποχή στην πάλη.

Στους Ολυμπιακούς της Σεούλ το 1988, οι αντίπαλοί του δεν άντεχαν ούτε λίγα λεπτά στο ταπί. Η γατίσια ευκινησία του και η τιτάνια δύναμή του δεν άφηναν περιθώρια αμφιβολίας. Η κορύφωση ήρθε όταν, σε μια επική μονομαχία με τον τετραπλό παγκόσμιο πρωταθλητή Γκέροφσκι, ο Καρέλιν σφράγισε τον τίτλο του νεότερου Ολυμπιονίκη στην ιστορία της ελληνορωμαϊκής πάλης στην κατηγορία των βαρέων βαρών.

Η Αυτοκρατορία του Σιβηρικού Αρκούδου

Από το 1989 μέχρι το 1992, κατέκτησε κάθε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο τίτλο. Οι αντίπαλοί του φάνταζαν κοινοί θνητοί. Δεν είχε απλώς τη δύναμη – είχε και στρατηγική, τεχνική, και κάτι ακόμα: μια ατσάλινη θέληση να νικήσει.

Στη Βαρκελώνη το 1992, ως μέλος της Ενωμένης Ομάδας, μπήκε στο ταπί σαν βασιλιάς. Κανένας αντίπαλος δεν άντεξε πάνω από τρία λεπτά απέναντί του. Ο Τόμας Γιόχανσον, παγκόσμιος πρωταθλητής από τη Σουηδία, βρέθηκε να κοιτάζει το φως του γυμναστηρίου μετά από ένα γρήγορο πέσιμο.

Το 1993, ακόμα και με δύο σπασμένα πλευρά και χωρίς γιατρό, ο Καρέλιν κέρδισε ξανά. Ο πόνος δεν τον σταμάτησε. Το σώμα του πονούσε, αλλά το πνεύμα του ήταν άθικτο.

Η Ανθρώπινη Μηχανή – Ο “Πειραματικός”

Ο Τύπος τον αποκαλούσε «Το Πείραμα». Οι φήμες έλεγαν ότι δημιουργήθηκε σε εργαστήριο, ότι ήταν ψυχωτικός, τέρας της φύσης. Αλλά πίσω από τους μύθους, υπήρχε ένας άνθρωπος με απαράμιλλη αφοσίωση και αγάπη για το άθλημα. Το 1996, στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα, με σκισμένο θωρακικό μυ, επέστρεψε για το τρίτο του χρυσό. Παρόλο που δεν μπορούσε καν να κάνει την κλασική του ανάποδη ανύψωση, νίκησε όλους τους αντιπάλους του με θέληση και τακτική.

Η Μοναδική Ήττα

Το 2000, στο Σίδνεϊ, ο Καρέλιν πάλευε για το τέταρτο χρυσό μετάλλιο. Ήταν 33 χρονών. Το σώμα του γεμάτο τραύματα και ιστορία. Αλλά βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Αμερικανό Ρουλάν Γκάρντνερ, έναν παλαιστή χωρίς μεγάλες διεθνείς διακρίσεις, που όμως εκμεταλλεύτηκε έναν νέο κανόνα. Ο Καρέλιν έκανε το λάθος να χαλαρώσει τη λαβή του πρώτος – και το πλήρωσε. Για πρώτη φορά σε 13 χρόνια, ηττήθηκε.

Η εικόνα του στο τέλος, με το κεφάλι χαμηλωμένο, σημάδεψε μια εποχή. Ήταν το τέλος μιας αθλητικής βασιλείας που δεν θα ξεχαστεί ποτέ.

Μετά το Ταπί

Μετά την απόσυρσή του, ο Καρέλιν δεν έμεινε αδρανής. Ασχολήθηκε με την πολιτική, τη διδασκαλία και την ποίηση. Έγραψε στίχους, οργάνωσε τουρνουά, και μιλούσε σε νέους σε όλη τη Ρωσία. Το μήνυμά του απλό: Από όπου κι αν ξεκινάς, μπορείς να φτάσεις στην κορυφή – αρκεί να μην σταματήσεις.