Όταν κάποιος σταματήσει να σε εκτιμά, δοκίμασε αυτό το απλό κόλπο και δες τι θα συμβεί.

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια πολύβουη πόλη, ζούσε μια γυναίκα που την έλεγαν Έβελιν. Ήταν γνωστή για την καλοσύνη της, το φωτεινό της χαμόγελο και τον τρόπο που μπορούσε να κάνει τον καθένα να νιώθει ξεχωριστός. Όμως, με τον καιρό, η Έβελιν ένιωσε κάτι να αλλάζει στις πιο κοντινές της σχέσεις. Οι άνθρωποι που αγαπούσε δεν έδειχναν πια να την εκτιμούν όπως παλιά.

Τα μηνύματα έμεναν αναπάντητα, τα ραντεβού ακυρώνονταν το ένα μετά το άλλο, κι εκείνη η ζεστασιά που ένιωθε παλιά έμοιαζε τώρα με μακρινή ανάμνηση. Στην αρχή, προσπάθησε περισσότερο. Έστελνε πιο συχνά μηνύματα, έκανε τον εαυτό της διαθέσιμο, ακόμα και υπερπροσπαθούσε για να ευχαριστήσει τους άλλους. Μα όσο πιο πολύ προσπαθούσε, τόσο πιο αδιάφοροι γίνονταν οι γύρω της. Καθόταν ώρες ατελείωτες κοιτάζοντας το τηλέφωνό της, περιμένοντας μια απάντηση που δεν ερχόταν ποτέ, αναζητώντας στα λόγια και στις κινήσεις της τι μπορεί να είχε κάνει λάθος.

Ένα απόγευμα, στο αγαπημένο της καφέ, έτυχε να ακούσει δύο αγνώστους να μιλούν στο διπλανό τραπέζι. Ο ένας είπε: «Οι άνθρωποι εκτιμούν μόνο ότι φοβούνται πως θα χάσουν». Αυτή η φράση της χτύπησε κατευθείαν την καρδιά. Ξαφνικά κατάλαβε. Είχε δώσει τόσα πολλά, είχε γίνει τόσο προβλέψιμη και διαθέσιμη, που άθελά της είχε αφήσει τους άλλους να την θεωρήσουν δεδομένη.

Εκείνο το βράδυ, η Έβελιν πήρε μια απόφαση. Δεν θα κυνηγούσε πια ανθρώπους που δεν την εκτιμούσαν. Θα γύριζε την προσοχή στον εαυτό της. Έμαθε να βάζει όρια, να λέει «όχι» χωρίς ενοχές όταν κάτι δεν της έκανε καλό.

Ξανάρχισε όλα όσα της έδιναν χαρά: έπιασε ξανά το πινέλο της, βυθίστηκε σε βιβλία, περπάτησε σε μονοπάτια που είχε ξεχάσει. Έδωσε χρόνο και χώρο σε εκείνους που πραγματικά χαιρόντουσαν να είναι μαζί της. Και, το πιο σημαντικό, έμαθε να εκτιμά η ίδια τον εαυτό της.

Με τον καιρό, κάτι απροσδόκητο συνέβη. Εκείνοι που κάποτε την αγνοούσαν, άρχισαν να αναρωτιούνται πού είχε χαθεί. Έστελναν μηνύματα, ρωτούσαν, αναζητούσαν την παλιά, πάντα διαθέσιμη Έβελιν. Μα εκείνη είχε αλλάξει. Δεν χρειαζόταν πια την αποδοχή τους για να νιώσει σημαντική. Είχε χτίσει έναν κόσμο όπου η ίδια ήταν η προτεραιότητά της.

Κάποιες σχέσεις ξαναβρήκαν τον δρόμο τους, αυτή τη φορά με δικούς της όρους. Άλλες ξεθώριασαν, αφήνοντας χώρο για νέες, αυθεντικές γνωριμίες. Η Έβελιν είχε μάθει το πιο σπουδαίο μάθημα: Δεν χρειάζεται να αποδεικνύεις την αξία σου σε κανέναν. Η πραγματική αξία ξεκινάει από μέσα σου.

Έτσι, με μια καρδιά γεμάτη αγάπη για τον εαυτό της και μια ζωή γεμάτη αληθινές σχέσεις, προχώρησε μπροστά. Δεν επέτρεψε ποτέ ξανά να την θεωρήσουν δεδομένη.

Είχε γίνει το είδος ανθρώπου που οι άλλοι φοβούνται να χάσουν. Όχι γιατί έπαιζε παιχνίδια, αλλά γιατί γνώριζε καλά την αξία της. Η δύναμη ήταν πάντα μέσα της. Το μόνο που έπρεπε να κάνει, ήταν να την επαναδιεκδικήσει.